Beyaz-dı

 Konular olaylar ilişkiler fikirler konusunda en mükemmeli ya da uygun olanı düşündüğümde acaba karşı tarafta da "bunun için çok uğraştım, bu işin uygunu bu şekildedir" izlenimi uyandırıyor mudur? Bir de düşünceyi ne derece iyi aktarabildiğim.  Böyle mıymıntı bir fikri yazmak için gelmiştim buraya.  Birkaç gün sonra... Böyle düşünürkene birden bire sormaya başladım etrafımdaki insanlara. "Hamide nasıl biri?"  Geri dönüşleri belki taraflı ve çokça olumlu olsa bile arada olumsuz noktaları da çekmeye çaba gösterdim. Niye yaptığımı da bilmiyorum aslında. Ama kendimi duymaya ihtiyacım varmış.  Kişisel gelişim yönünde yazılıp çizilenlerden çok hoşlanmıyorum. Felsefe sevmeyip soru sormak gibi yüzeysel bir bakış açısı bu.  Güzel bir tatil ihtiyacım olduğu ortada. Fakat beni ışınlamadıkları sürece gidemeyeceğim o tatile. Böyle sorularla oyalanıp duruyorum.  Kararlar veriyorum. Misal; şiir seven ve sevmeyen adamlar arasında hiçbir fark da yok. Bunlar hep kendim

 Sağlığımda hayallerini yıktığım insanlar öldüğümde ne için ağıt yakacaklar?  Kuzenimin vefatıyla hepimiz yandık. Yandık, ateşsiz ve dumansız.  Ölüm arzusu çektiğim zamanlarım kendime dürüst gelmezdi, bu hissiyatın dışından baktığım zamanlarda. Yakından tanışıklığımın böyle olacağını tahmin de edemezdim elbet. Çok fırsat bulamasam da dalıp gitmelerimin artık somut bir açıklaması oldu.  " Burası dünya yahu, burası bu kadar işte."  Yalnızlık çekiyorum. Hatta kendimi en yalnız hissettiğim dönemi yaşıyorum. Kimseye diyemiyorum ve aslında ne diyeceğimi bile bilemiyorum. Korkunç bir yerde öylece bekliyorum ve tüm bu zamanın içinde bencil olmamak için çaba sarf ediyorum.  Bir anneye ve acısına bakıyorum ve acıyı görüyorum, tanıklık ediyorum.  Kanserli hücreler ve antibiyotikler var hep. Ses ve ahenk var. Afyon her daim.  Fikir arıyorum yana yakıla. En güvendiğim ve beni kuyudan çıkaracak güçte. o gücün beni daha aşağıya bırakacağını bile bile belki. Çünkü hissiyatın

 O güzel, yeşil gözlerine her zaman hasret duyacağım. Yatanın hem sen hem de değil oluşu... Kanı çekilmiş sapsarı yüzünün güzelliğini hiçbir yazıyla izah edemeyeceğim için biraz buruk hissediyorum. Ama senin beni anladığını hep biliyordum.  Gözyaşları ve ağıtlar içinde seni ufak parçalarla yaşayabildim ve özlemini duyacağım bir cesedinin olacağını söyleselerdi buna katiyen inanamazdım.  Umursamaz tavırların ve yüreğinin güzelliğinin yaşantın boyunca kıymetini bildiğim için en ufak pişmanlığım yok. Belki biraz daha iletişim kurabilirdik seninle.  Zorla çektiğimiz fotoğrafa bakıp kapatıyorum sık sık. Yaşama sevincinin, gençliğinin, hayatının böyle feci sonlanması beni ve herkesi kahreden.  Yakışıklılar ölemezdi.  Ölemezdi evet ama benim ille de bir ders çıkarmam gerekiyorsa bu, sağlıksız edindiğim dini kuralları toplum baskısıyla uygulamak ve uygulatmak olmamalıydı. Sen araştıran, vicdanlı bir çocuktun ve eminim böyle olmasını da istemezdin.  Senden sonra bunları görmek beni

 Umut var etmeye çalışırken ve aslında ben çoğu zaman kendimi melankoliye yatkınlıkla suçlarken haklılığımı görüyorum.  Kapana sıkıştırılmış fikirlerimizle, gerçeğin içinde binbir gerçekle, korna sesleriyle, uçak, helikopter ve daha nicesiyle güneş görmeyen küçücük bir apartman dairesinde -evimizde- sıkışıp korkuyla endişeyle kalakaldım. Hayat her manasıyla umutsuzluk vadediyor bana. Sizleri bilemiyorum. Bilmek istemediğimden değil gerçeği göremeyişimden.  Bu iki haftadır ağladığım kaderim ülkemle paralel ilerliyor ve paralel olan hiçbir yörünge bana fayda sağlamıyor. Sosyalist sevgilerim yüceltmiyor, yermiyor öylece duruyor. Durmaya devam ediyor. Ya da eline yüzüne bulaştırıyor. İletişmiyor, beceremiyor ve beceremeyecek.  Korkuyorum ben.  Geleceğimizden, halkımızdan ve en çok sevgiden korkuyorum.  Sevmeyi bilmeyen bir toplumda dünyaya gelmiş, bu şekilde eğitilmiş, hastalıklı bir şekilde yaşantımızı devam ettirdiğimiz bir hayat sürüyoruz. Buna inanıyorum ben. Aksini hangimiz

 Kitap aldım iki adet.  Uzun süredir bir çok kitabı yarıda bıraktığımdan bu defa ince ve beni sürükleyeceğini düşündüğüm kitapları seçtim. Gözlerimin dolmasına sebep olan Osho'nun Korku kitabındaki alıntının etkisinde kalmış olacağım ki başka bir yazarın yine korku adındaki kitabına gitti elim, aldım ben de.  Zaman, mekan ve ruh halim açısından güzel bir tatil geçirdim. Çok iyi geldi. Köy harikaydı. 4 yıl olmuştu gitmeyeli ve oldukça özlemiştim. Yeşile ve maviye ziyadesiyle doydum. Bunaltan nemin üzerine esen rüzgarından, kuş seslerine ve tertemiz havasına...  İşten bunalabilirsin, evden bunalabilirsin, fakat yaşamaktan bunalmışsan hepsi birden berbat olur. Hayattan bunalan insanların ihtiyacı tatil. Bir nefes almalık değil derin nefes almalık tatil.  Köylü olmanın zorluklarını şive ve düşünce yapısıyla bir defa daha kendi kendime ispatladım. Hazır cevaplılık ve her şeye hakim olabilmek yorucu. Yine de Yasemin  ve bir kaç kafa dengi genç ile köyde eğlenmeyi başarabildim. K

 Aklımın almadığı şeyler var benim.  Sabah sosyal medyada dolanırken 13 yaşında kız çocuğuna yapılan tecavüzler ve kişilerin mevkileri hakkında bir yazı çıktı karşıma. Eski bir haber. Geçti gitti bu ülkeden. Bu derece yozlaşmasının getireceği bir patlama noktası, dip noktası, zirvesi -ya da siz her ne diyorsanız- olmalı. Bir tek şu soru geçiyor aklımdan; dibi ne zaman görürüz Allahım?  Doğrulma vakti hiç gelmeyecek mi? Yoksa biz doğrulduk mu sandık her sevinçte, iyide, başarıda...  İyi kalpli olduğunu gözlemlediğim yöneticim geçen gün önündeki kitaptan rastgele açıp bir paragraf okudu. İş konuşuyorduk. Gözlerimin dolmasına engel olamadım o an.  "Korku, sevginin diğer yüzüdür. Seviyorsan, korku kaybolur. Sevmiyorsan, korku belirir - büyük bir korku. Sadece sevgililer korkusuzdur; sadece derin bir sevgi anında korku yok olur. Derin bir sevgi anında, var oluş yuva olur- bir yabancı, bir yalnız olmazsın, kabul edilirsin. Tek bir insan tarafından bile olsa kabul edilirsin, der

 Yetişebilirsem bu muhteşem akşamdan bir post girmeyi istiyorum.  Çıkmama 15 dakika var. Harika yağmur var dışarıda. Fırtınalı. Sanki içimde akıtamadığım bütün sular ıslatıyor gözümün gördüğü yerleri.  Ramazan dolayısıyla mı raporlama konusunda görevler aldığım kişinin yıllık izinde olmasından mı kaynaklı bilemiyorum ama sakin günler geçiriyorum iş yerinde. Akşam iftara misafirlerimiz var. Eskiden çalıştığım doktorlar gelecekler. Annem yıllık izinde. Eminim harika yemekler yapmıştır. Her şey ziyadesiyle hatta fazlaca güzel. Güzel olan an.  İnternetten harika tatil yerlerinin fotoğraflarına bakıp hevesimi almayı denedim. Bence yetti. Zira bir ömür çalısşam o Bora Bora mıdır nedir. İşte tam da oralarda tatil yapamam. Yapsam da tek başıma tat alamam.

    "Gözü karalım teni beyazım Yaban ellerde gülleri derme Belki ölürüm belki kalırım Yerime kimseleri sevme "                                                                     O güllerin yapraklarını tek tek koparırım çünkü!    Böyle arabesk takılıyorum bir kaç gündür. İşlerim güçlerim, iş arkadaşlarım, ve ev sorunlarım filan.    Zihniyet öyle büyüdü ki karşımda, sorunları çözemeyecek gibi hissediyorum. İş ortamından tut aile, arkadaş çevreme kadar yapayalnız hissediyorum. Kapanıp kapanıp kendi içime eski günlerimden bir ses soluk duyduğumda farkına varıyorum umutsuzluğumun ve karanlığımın. Vallaha da karanlık cümleler söylemek istemiyorum. İşe gelişlerimde bakışların arasından sıyrıldığımı hissedip göz hapsinde, niyet hapsinde yaşamaktan yoruldum ben sadece.  Farklı olduğumu iddia etmiyorum da değişik şeyleri, fikirleri kabullenemeyen insanların içinde kaldım, niyet okuyuculara, kınayanlara maruz kaldım diye... Sonunu getiremez haldeyim böyle.  Y

Bir an sadece klavye seslerini duydum ve çıldırmışlık hissine kapılıp panikle toparladım kendimi. Son günlerde sıkça kapılıyorum bu duyguya. Yolda giderken, evde otururken... Neyse ki otokontrolüm her zaman olduğu gibi bu defa da ortada bırakmıyor beni.  İşkolik bir insan oldum. Çalışıyorum ve bana iyi gelen tek şey de bu. İşimle barışığım. Aksaklıklar memnuniyetsizlikler ve değişik insanlar filan olması gerektiği kadar heralde.  Enteresan müdürümle her şey aynı değişikliğiyle devam ediyor.  Ağrılarımın nihayet bulmasını istediğimden doktoruma kontrole gittim. Yaşlılık hastalığı diye beynimde yer eden kireçlenmeye merhaba.  Bir de, o iki adamdan artık bahsetmemeye karar verdim. Düşünmeyi de en aza indirgemeye. Birine olan özlemi dindirmeye diğerini yokluğa, yaşanmamışlığa terk etmeye. Kolay olmayacak. Güzel olan ne varsa zor, zararlı, uzak ve yavaş. Çok sevildin.  Mesaimin son saatlerinde soğuk algınlığı halsizliğimle hoş kalın.

 Yağmurlu bir nisan sonundan merhaba.  Her şey stabil.  Çalışıyorum. İşlerim ilk zamanlarımdan daha yoğun. Bazen daha da yoğunlaşıyor bazen yolunda her şey. IT sektöründen çok hoşlandığımı söyleyemeyeceğim.  Hafta sonu KPSS için ter döktüm. Lisans için zorlamıştı ÖSYM epeyce. Öyle salınmışlık ve başarısızlığın üzüntüsü içindeyim biraz.  Sahili olan sıcak bir şehire atanmayı isterdim. Olamayacak sanırım.  Geleceğe dair umudum giderek söndü. Beni bu travmadan alıp götürecek biri de kalmadı artık.  Elimde koca bir yükünü artık taşımak istemediğim, ayrıntılarını hatırlamaya üşendiğim, ardından rüyalar ülkesine koyuluşuma inanamadığım bir travma ve allak bullak edildiğim sevda var.  Hangimiz hasta olan? Hangimiz deli?  Ofisin ortasında yorulana kadar zıplayıp mutluluk tebessümleri atmak istemek, anlamsız kelimeler söylemek neden delilik olsun?  Tüm iyi niyetli dokunuşlar kanıtlayamadığım tacizden sorumlu. İçimde. Hamide sen suçlusun çünkü o bir erkekti sen bir kadın. Suçl

 İşte aynen böyle hissediyorum.  O malum kişiye, o malum kitabı ve içindeki o malum notu ulaştırdım. 21 Nisan günü. Tam 6 ay sonra. Bendeki ölüm arzusu her bahar şiddetlenirken üzerine mutsuzluklar yağıyor. Sebebim olsalar da şu binanın orta katındayken çoktan dursa kalbim.  İşte mutsuzluk, uyurken mutsuzluk. Mutsuzluk her esintide. Huysuzluğumdan mıdır, aksiliğimden midir bilmem herkese çok kötü davranıyorum. Halbuki insanlar sevgi dolu. Hatırlamıyorum mesela artık kısa kısa anlarda. Telefon numaramı, şifrelerimi, kötü yaşanmışlıkların ayrıntılarını. Hatırlamak için çaba da sarf etmiyorum. Çünkü gördüm ki ben, eriyor her şey. Hatırlasam da akıyor hatırlamasam da. Akış her zaman baki. Kimi zaman sancılı kimi zaman sevinçli. Sancıyı da sevinci de tattırıp elinden alanlar dünyanın en zalim insanları işte.  Son olarak yazdıklarım için çok üzgünüm.

 Gün geçtikçe artan ağrılarımla çok mutluyum.  Sabah kalktığımda ilk bir saat yürüme zorluğu çekiyorum. Gün içinde bel ağrılarım oluyor ve yatağa yattığım andan itibaren azap başlıyor.  Kardeşime çok kötü davrandığım için üzgünüm fakat pişman değilim .Kötü ablayla iyi abla arasında seçim yapsın artık. İnsanım, yorgunum, hastayım ve bıkkınım. Çünkü terör gibi gerçekleri olan bir ülkede her an patlayarak kolumun, bacağımın gelişi güzel etrafa saçılacağını tahayyül edebiliyorum.  Servisteyken de patlayabilirim. Otobüs beklerken de. Ve belki duraktayken yanımdaki adam hafif meşrep kadınlarla konuşur, ayıp kelimeler sarf eder, ölmeyi bu şekilde hak eder. İşte böyle alakasız yerdeyim, yerdeyiz. Bu ufukla ilerleyen ülkede yüzüme gülen tek şey kariyerim. Ve ben eminim yüz vermediğimden böyle. Enteresan soruları olan müdürüm :) beni eğitimlere gönderiyor ve toplantılara dahil ediyor. Söylediklerinin arasında anlıyorum ki, takip etme özelliği bulmuş ben de. Var olsun.  Müdürümden sonr

 Evet sıkılıyorum, evet bahane arıyorum, evet çirkinim, evet kötüyüm.  Havalar kapalı ama bahar geliyor. Zaten kapımızın önündeki ağaç gün geçtikçe güzelleşti, çiçeklendi. Şimdi yağmurla birlikte o beyaz çiçekleri dökülür oldu.  Bu gün martın gelişine öfkelenicem. Yataktan ağrılarla uyanışıma ve hepsinde de o adamı suçlayacağım. Onun yüzünden.  Uzattığı eli umursamadığım için kendimin de Allah belasını versin onun da versin. Tanrı ikimizin birden belasını versin.  Sakinim.  Sabah serviste heyete girecek misin diye binmilyonuncu kez soran Fatih'i azarladığım için üzgünüm. Defalarca neden soruyor acaba merak ediyorum. Hangi noktada takılı kalıyor merak konusu.  Böyle bir haftayı daha tükettim ya da tükendim. Akşam sokaklarda olacağım sevgili. Üstelik kalabalık yerlerde. Üstelik başıma her an bir şey gelebilir. Kaos çıkabilir ve ben orada oldum diye suçlu olurum. Bu belki bir gün sana güvensizlik doğurur ve bir kadınla bir erkek oturup bir kahve içemez. Kahveyi sadece bir

 Hayatımın geri kalanında nasıl bir yol izleyeceğim diye kendime sormayı bırakalı aylar olmuş belli. Kendime koyduğum hedeflerin önüne taşlar konuldu diye yılmadım ama ben hiçbir zaman güçlü bir kadın olamadım bu konuda.  Her kabullenişim ailemi huzura erdirdi diye hedefler koymayı bıraktım sadece. Pes etmek midir bu?  Bir haftadır stresle beklediğim sunum günüm geldi çattı. Bu gün beni her zaman zorlayan soruları olan müdürüme ve ekip arkadaşlarıma sunum yaptım.  Burada bulunduğum süre içerisinde neler yaptığımı 18 dakikalık bir sunumla anlatacaktım. Öyle zannediyorum ki altından da kalkabildim. Bir ara farkettim ki epey hızlı gidiyorum ve kimseden ses çıkmıyor. "Buraya kadar sorusu olan var mı?" diye sorarak nabız yokladım. Sunumla alakalı akış gayet iyi, teknik bir soru geldi ve diğer arkadaşlar yanıtladı ben de o konudaki pozisyonuma düşen görevi açıkladım. Ve geri kalanı aynı şekilde tamamlayarak, bu nedir, ne işe yarar, peki bize faydası nedir sorularına cevap

 Havalar kötüleşiyor diye mi bilmem, Böylesine agresif bir gün geçirdim. Halbuki sabah evden çıktığımda kapının önündeki ağacın beyaz çiçekler açtığını gördüğümde sevinçle el salladım. Etraftan gören olursa zaten umursamıyorum diye düşünüp daha da keyiflendim.  Günlerdir bel ağrısından gece yarısı uykularımdan uyanmalar beni bezdirdi. Sabah kalktığımda dakikalarca ağrıdan çok hareket edemez oldum. Normal zamana göre erken kalkar bile oldum. Sancılardan çok hızlı yürüyemesem de servise doğru ilerlerken karşı caddemden servisim ağır bir video film gibi geçti gitti gözlerimin önünden. İki üç sabahtır aynı şeyi yaşıyorum. Geçmesi gereken zamandan erken geçiyor üstelik saniye beklemiyor. Gereken birimlere derdimi sakinliğimde anlattığımda servis yerinde 5 dakika önceden bulunmam gerektiğinin bana karşı tez olarak geleceğini adım gibi biliyordum.  Sorunsal bu. Yani erken geçip gitmesi hata iken benim 5 dakika erken gitmemem suç olur. Bunu yaşadığım ülkeye mi, çalıştığım kuruma mı yoksa

Ölemiyorsak gezelim bari...  Birçok zaman iyi geliyor. Yeni yerler, yeni yüzler, sokaklar..  Ki sokaklar aslında en çok akşam güzel.  Gece oturduğum günlerimi özlüyorum. Sabahlara kadar bütün geceyi izlediğim, dinlediğim, tadına vardığım.  Özlediğim gece mi, yalnızlığım mı, kendim mi yoksa?  Böyle bir yola gidiyorum şimdi.  Neyse.. Kuzenimin arkadaşı İstanbul'a geldi diye gezmeyi meşru hale getirmekten öylesine hoşnut oldum ki anlatamam. Kafama esti diye dışarı çıktım günlerinden okulla birlikte mezun olmuşum meğer. Evde olmadığım her anın mantıklı bir gerekçesi olması gerekiyor. Yazarken bile gülüyorum buna. Ufaktan sıyırıyorum sanırım.  Benim çizdiğim rota onlara çok cazip gelmedi. Zaten ben de fikir sunmuştum. Kuzenimin planına göre hareket ettik iyi de oldu. İzole bir çocukluk geçirdiğimden hala gitmediğim bir çok yer var İstanbul'da. Bir de gidebilmek için gerekçeler sunmam gerekiyor. Vallahi bunalıyorum.  Kadiköy'e gidip bende nostalji etkisi uyandı

 Bir tane müdürüm var ki aslında benim bir çok müdürüm var. :)  Neyse işte en yetkili olanlardan bir tanesi arada sırada denetlemeye geliyor bizi. Değişik değişik sorular sorup yanıtlarımın tamamını sanki dinlemiyormuş gibi geliyor bana. Ve sinir oluyorum aslında biraz. Kendimi işe yaramaz hissediyorum.  Yine ölmeyi arzulayıp keyif ve tat alamadığım şu günlerde takıntı haline getirebileceğim şeyler yapmasınlar bana. Mutluluk nedir? diyor. Olumsuz bir özelliğin nedir? diyor. Yanıtlarımın sonunu dinlemiyor. Dinliyor fakat kafası başka şeylerle de meşgul. Çok da ilgilenmiyorum bununla. İşle alakalı sorular soruyor yanıtlarını çok veremiyorum. İşte bunlar hep eksiklik diyor. Ardından saçını mı boyattın diyip ruj sürmüşsün, tazeliyor musun diye soruyor. Evet dedim ben de. Kadın olmak da zor iş diye söyleniyor.  Dün sabah bana Esra Erol'u izliyor musun diye sordu. Ses yarışmasında birinci olan çocuğu sordu. Böyle tuhaf tuhaf şeyler yaşıyorum. Dur bakalım...  İşe geliyorum, akşa

 Serin bir İstanbul sabahındayız. Yine de aydınlık olan her şey güzel. Hani şu bazı kesim der ya Mezarına ışık dolsun minvalinde ölen iyi insanların ardından. İşte ben de ondan istiyorum. Somut ışık istiyorum. Sadece ışık. Aydınlıklar altında çiçekli, böcekli, misli bahçeler. Şehir kalabalığı bi uçta, bir yerlerde çokça insanın olması filan.  Biliyoruz ülke karanlık, dünya karanlık, gelecek nesil de belki öyle.  Siyasal gerçeklikler ortada. Tamam.  Toplumsal çöküntü de öyle. Tamam.  Ama dünyası muhalif olan insanlara katlanamıyorum ben artık. Evet hiçbir şey iyiye gitmiyor. Ne yapalım. Sürekli ama sürekli olumsuz bakış açısının içine düşmüş arada kafasını kuyudan çıkarıp demek öyle diyip içeri malzeme toplamak çok sıkıcı be. İnan ki anlamsız. Hayat gidiyor, akıyor. Kuşlar, ağaçlar, mavi tekerlek filan. Bunların varlığına veriyorum ben kendini.  Kimseye ne yapıp yapmayacağını söyleyecek yapıya sahip değilim. O donanım da yok. Umurumda değil üstelik.  Böyle işte...

 Günaydın,  Karanlık odada uyanmak zorunda olmak hayatımın en kötü anları sayılabilir. Işık olmayan her şeyden nefret ediyorum. 10 dakika içinde hazırlanıp servise yetiştim neyse ki. Bahar gelene dek böyle olacak, bir sonraki bahara kadar.  Dışarıda kar yağıyor, ben ofiste masamda oturuyorum. Sabah yandaki Starbucks'tan lattemi aldım, içtim filan. Kim derdi ki başarısız Hamide bu konumlara gelecek. Geldiğim bir konum da yok ortada ama ne zaman ve nasıl oldu ben hiç anlam veremedim. Beden gücü sarf etmeden ve bana iş versinler diye tüm takım arkadaşlarının gözünün içine bakan kendi kendine işler icat eden bir insan oldum. Tembel Hamide.  Boş vaktim var hep. İki ay öncesinde haksız yere beni itibarsızlaştıran müdürümü öyle çok anıyorum ki... Sen benim şevkimi kırdın, ben de sana boyun eğmedim. Bu tecrübesiz halimde istifamı verdim. Şimdi daha alt koşullarda (alt koşula bak :) ) huzurlu, birkaç lira eksik devam ediyorum. Ne gerek vardı tüm bunlara.  Kerem Bey'in bu yazıda

 Merhabalar,  İş yaşantımın bana dayattığı bu kelimeyle geçiyor bir günüm. Her attığım mailin başında merhaba.  Uzun aralıklarla yazdığım bir yer oldu benim için burası. Yine de not düşmek istiyorum. Hayatımın seyri böyle böyle diye. Geçmişten kopamayan bu yapımla dönüp okumak ve her geçen gün maalesef ki bir çok masumiyetimi geride bıraktığımı görmek istiyorum.  Acıdan besleniyorum gelecekte kalabilmek için. Zira yaşamak için çok matah sebeplerim yok. Zaten çok sıkıcı olmaya devam ediyor nefes almak, aşk falan.  Diyeceğim iki üç laf daha var. Gönlümce konuşmak istiyorum bu gün.  Aşkı çok güzel yaşarken, her şey yolundayken öleyim ya da acısı bittiğinde. Hayatı da böyle.  İstesem de unutamayacağım yolculuğumu da not ediyorum.  Eskişehir- Uşak dönüşü. Sabaha karşı güneşin hayat kadar güzel ama puslu doğuşu. Eminim gözlerimdeki nemle ilintisi yoktu pusun.  Rüyaları kabusa döndüren adamlar her daim var mı olacaklar. Onları dramla yoğurup gülebilme kabiliyetimi alsınlar ar