Beyaz-dı

 Yağmurlu bir nisan sonundan merhaba.  Her şey stabil.  Çalışıyorum. İşlerim ilk zamanlarımdan daha yoğun. Bazen daha da yoğunlaşıyor bazen yolunda her şey. IT sektöründen çok hoşlandığımı söyleyemeyeceğim.  Hafta sonu KPSS için ter döktüm. Lisans için zorlamıştı ÖSYM epeyce. Öyle salınmışlık ve başarısızlığın üzüntüsü içindeyim biraz.  Sahili olan sıcak bir şehire atanmayı isterdim. Olamayacak sanırım.  Geleceğe dair umudum giderek söndü. Beni bu travmadan alıp götürecek biri de kalmadı artık.  Elimde koca bir yükünü artık taşımak istemediğim, ayrıntılarını hatırlamaya üşendiğim, ardından rüyalar ülkesine koyuluşuma inanamadığım bir travma ve allak bullak edildiğim sevda var.  Hangimiz hasta olan? Hangimiz deli?  Ofisin ortasında yorulana kadar zıplayıp mutluluk tebessümleri atmak istemek, anlamsız kelimeler söylemek neden delilik olsun?  Tüm iyi niyetli dokunuşlar kanıtlayamadığım tacizden sorumlu. İçimde. Hamide sen suçlusun çünkü o bir erkekti sen bir kadın. Suçl

 İşte aynen böyle hissediyorum.  O malum kişiye, o malum kitabı ve içindeki o malum notu ulaştırdım. 21 Nisan günü. Tam 6 ay sonra. Bendeki ölüm arzusu her bahar şiddetlenirken üzerine mutsuzluklar yağıyor. Sebebim olsalar da şu binanın orta katındayken çoktan dursa kalbim.  İşte mutsuzluk, uyurken mutsuzluk. Mutsuzluk her esintide. Huysuzluğumdan mıdır, aksiliğimden midir bilmem herkese çok kötü davranıyorum. Halbuki insanlar sevgi dolu. Hatırlamıyorum mesela artık kısa kısa anlarda. Telefon numaramı, şifrelerimi, kötü yaşanmışlıkların ayrıntılarını. Hatırlamak için çaba da sarf etmiyorum. Çünkü gördüm ki ben, eriyor her şey. Hatırlasam da akıyor hatırlamasam da. Akış her zaman baki. Kimi zaman sancılı kimi zaman sevinçli. Sancıyı da sevinci de tattırıp elinden alanlar dünyanın en zalim insanları işte.  Son olarak yazdıklarım için çok üzgünüm.