Beyaz-dı

 Yorgunum...  Neyi, kimi istediğimi bilmeden debelenip duruyorum. Çok mu lazım sanki aitlik hissi. Öğretemedim ve anlatamadım kimseye. Kendime aitim. Ama sadece kendime.  Şimdi böyle serzenişte bulunurken adamın biri çıkıp gelse "benimsin ulan" dese şu hallerimin esamesi bile okunmaz buralarda. Atarım kendimi kollarına uğraşıp dursun kuruntularımla. Valla da bıktım kendimden. Annesinin cici kızıyla içimdeki büyümeye yüz tutmuş kız çocuğu çatışıp duruyor. Ciddi düello var. Hakem de çok katı.  Düşünüp tepinirken 2 yıldır hayatımda hüküm süren şu uyku problemini halletmeye karar verdim. Bu sabahlamalar canıma tak etti. Otuzaltı saat uyumadan niye durur insan? Devlet hastaneleri tasvir etmeyi en çok sevdiğim mekanlar. Aklıma gelmişken bir şey daha akışıyla anlatıyorum meseleyi. Geçen hastalandım. Grip işte. Aile hekimine gideyim yakınken. Kaydım İstanbul'da ama Uşak'ta ikamet ettiğim mahalleye bakan hekime gitsem bakar herhalde diye düşünüp omuzlarımı düşürdüm gülm

 Susarak özlüyorum...  Ne olacağım ben böyle? Eğlenceler çağırıyor beni içine içine içimden.  Deli gibiyim. Nerede kalabalık var orada bitiyorum. İnsanlar ne mutlu. Bakıyorum kahkahalarına mutlular gibi lan. Ben de atıyorum ama aynı etkiyi oluşturmuyor iyi mi?  Neyse oradan başka bir kalabalığa geçiyorum. Oradan da başka bir yere... Son durak odam yine. İki yıl öncesi her karesini ezbere bildiğim bu yer şimdi epey yabancı. Huzur her daim içinde. Bazen Şerifeee diye bağırıyorum birden o beni rahatlatıyor. Ruhsuz ve kısık bir efendim geliyor. Zavallı ev arkadaşım sınavlarla, takıntılarla, gelenek görenek, toplum kabulü gibi kavramlarla kafayı bozmuş durumda. Kendisi dışında etrafındaki birçok şeyi de kontrol edebileceğini zannediyor. Bunun için de ciddi çaba sarf ediyor. Hakikatli üzülüyorum ona. Ne derdim varmış kızdan yana he.. Döküldü birden. :)  Yüreği güzel insan. Her şey bir kenara gerçek gülüyor. İçten, samimi, tertemiz. Üzüntüsü gerçek. Kızgınlığı öyle. Hep kızgın. Kızac

Uzun zaman sonra merhaba... Aktif yapmaya karar verdiğim gün eski yazılarıma baktım. Ne çok sakin, ne çok dertli. Tebessümlerle okuyup, yazmayı bırakmayı birden isabetli görmüştüm. Arada bir içimde kopan tufanları küçük bir defterime not ediyordum. Hala ediyorum fakat içeriğinde hep karşı cins telaşı. Geldim şimdi buraya kafam hayli karışık. Pür umutsuzluk. Değişenler, dönüşenler.. Ne yazayım, ne yazayım.. Mesela gülümsemeyi yazayım ve komşularımın şikayeti üzerine içine edilmesi kalsın avucumda. Nasıl hasetlik nasıl körlükse bildikleri. Çığırarak gülmeyi sahipleniyorum ben. Çığıracağım ve bunu gülerek yapacağım. Bağırarak tepinmek de istiyorum aslında. Ardındaki şaşkınlık ve sessizlik. Sanki misleri hissettirecek bana. Afilli isimlerine karşı koyamayıp saçlarımı önce şarap sonra ateş kızılına boyattım. Yaptım diye de bir mutluluk saçma sapan. Bir şeyler sürekli yetmiyor aynı zamanda hep fazla. Kalemimdeki pastan kurtulmak adına bir şeyler karalama çabası ancak bu kadar ber