Beyaz-dı

 Sağlığımda hayallerini yıktığım insanlar öldüğümde ne için ağıt yakacaklar?  Kuzenimin vefatıyla hepimiz yandık. Yandık, ateşsiz ve dumansız.  Ölüm arzusu çektiğim zamanlarım kendime dürüst gelmezdi, bu hissiyatın dışından baktığım zamanlarda. Yakından tanışıklığımın böyle olacağını tahmin de edemezdim elbet. Çok fırsat bulamasam da dalıp gitmelerimin artık somut bir açıklaması oldu.  " Burası dünya yahu, burası bu kadar işte."  Yalnızlık çekiyorum. Hatta kendimi en yalnız hissettiğim dönemi yaşıyorum. Kimseye diyemiyorum ve aslında ne diyeceğimi bile bilemiyorum. Korkunç bir yerde öylece bekliyorum ve tüm bu zamanın içinde bencil olmamak için çaba sarf ediyorum.  Bir anneye ve acısına bakıyorum ve acıyı görüyorum, tanıklık ediyorum.  Kanserli hücreler ve antibiyotikler var hep. Ses ve ahenk var. Afyon her daim.  Fikir arıyorum yana yakıla. En güvendiğim ve beni kuyudan çıkaracak güçte. o gücün beni daha aşağıya bırakacağını bile bile belki. Çünkü hissiyatın

 O güzel, yeşil gözlerine her zaman hasret duyacağım. Yatanın hem sen hem de değil oluşu... Kanı çekilmiş sapsarı yüzünün güzelliğini hiçbir yazıyla izah edemeyeceğim için biraz buruk hissediyorum. Ama senin beni anladığını hep biliyordum.  Gözyaşları ve ağıtlar içinde seni ufak parçalarla yaşayabildim ve özlemini duyacağım bir cesedinin olacağını söyleselerdi buna katiyen inanamazdım.  Umursamaz tavırların ve yüreğinin güzelliğinin yaşantın boyunca kıymetini bildiğim için en ufak pişmanlığım yok. Belki biraz daha iletişim kurabilirdik seninle.  Zorla çektiğimiz fotoğrafa bakıp kapatıyorum sık sık. Yaşama sevincinin, gençliğinin, hayatının böyle feci sonlanması beni ve herkesi kahreden.  Yakışıklılar ölemezdi.  Ölemezdi evet ama benim ille de bir ders çıkarmam gerekiyorsa bu, sağlıksız edindiğim dini kuralları toplum baskısıyla uygulamak ve uygulatmak olmamalıydı. Sen araştıran, vicdanlı bir çocuktun ve eminim böyle olmasını da istemezdin.  Senden sonra bunları görmek beni