Toyluğa Övgü

 Günaydın,

 Karanlık odada uyanmak zorunda olmak hayatımın en kötü anları sayılabilir. Işık olmayan her şeyden nefret ediyorum. 10 dakika içinde hazırlanıp servise yetiştim neyse ki. Bahar gelene dek böyle olacak, bir sonraki bahara kadar.

 Dışarıda kar yağıyor, ben ofiste masamda oturuyorum. Sabah yandaki Starbucks'tan lattemi aldım, içtim filan. Kim derdi ki başarısız Hamide bu konumlara gelecek. Geldiğim bir konum da yok ortada ama ne zaman ve nasıl oldu ben hiç anlam veremedim. Beden gücü sarf etmeden ve bana iş versinler diye tüm takım arkadaşlarının gözünün içine bakan kendi kendine işler icat eden bir insan oldum. Tembel Hamide.

 Boş vaktim var hep. İki ay öncesinde haksız yere beni itibarsızlaştıran müdürümü öyle çok anıyorum ki... Sen benim şevkimi kırdın, ben de sana boyun eğmedim. Bu tecrübesiz halimde istifamı verdim. Şimdi daha alt koşullarda (alt koşula bak :) ) huzurlu, birkaç lira eksik devam ediyorum. Ne gerek vardı tüm bunlara.

 Kerem Bey'in bu yazıda ne işi var? Neyse.

 Ayrıldığım işimden sonra bir çok iş görüşmesine gittim. Defalarca özgeçmiş doldurmaktan bıkkınlık gelmişti. Evime çok uzak, ulaşımın zor olduğu bir İstanbul ilçesinde sürünüyorum yine. Günlerdir çok yürümekten ayağımı incitmişim. Sağsağlim girdim görüşmeye. Yine bir özgeçmiş doldurma seansı. Kafama göre takılıyorum. Sorular diğerlerinden farklı neyse ki. Eğlenerek yanıtlıyorum filan. 3 yıl sonra ne yapmış olmayı planlıyorsunuz diye bir soru vardı. İşte hayaller, hayatlar. Yazdım bir yurt dışı seyahati gerçekleştirmiş olmayı planlıyorum diye.

 İşe girmeden önce İngilizce kursuna başlamayı, yanında yüzmeye de gitmeyi planlıyordum. Okul bitti, işe girdim en az bir yıl çalışacağım diyordum, iki ayda o plaza insanına, kibrine katlanmayı reddettim ve mis gibi paralı pullu konforlu işi reddettim. İki yıl sonra da araba almayı planlıyorum aslında.

 Şimdi biraz Lonrda, Paris filan araştırayım nette. Hevesimi alayım. Bana belli olmuyor. He unutmadan. Bu yaza evleniyordum ben ya. O iş noldu sahi? Ey Allam..